Revalidanten die, ten gevolge van een CVA, beperkingen ondervinden in een arm en hand beoordelen het verbeteren van de arm-handfunctie en het kunnen inzetten van de aangedane arm-hand in dagelijkse activiteiten als een topprioriteit.

Hoewel een deel van de revalidanten een bepaalde mate van herstel van de arm- en handfunctie ervaart, blijft de niet-inzetbare of beperkt inzetbare hand een belangrijke en frequent voorkomende oorzaak van handicap. Wereldwijd zijn inmiddels een aanzienlijke hoeveelheid trainingsmethoden en technologische en farmacologische interventies ontwikkeld die bedoeld zijn om het herstel van de aangedane arm-hand en de daarmee gepaard gaande kwaliteit van leven na een CVA te verbeteren.

De meeste evaluatiestudies met betrekking tot het beoordelen van de effectiviteit van arm-handinterventies zijn geprotocolleerd en gericht op een afgebakende populatie waarbij strikte inclusiecriteria worden gehanteerd. Dit bemoeilijkt de generalisatie van dergelijk trainingsprotocollen naar meer heterogene doelgroepen, zoals revalidanten met verschillende niveaus van arm-handfunctie en co-morbiditeit, frequent gezien in de reguliere revalidatie.

Evidence-based interventies, gericht op het verbeteren én het behouden van een voldoende niveau van arm-handfunctie en arm-handvaardigheid bij patiënten met een gemiddeld tot ernstig aangedane arm en hand, zijn schaars. Desalniettemin, eenmaal geassocieerd met het vooruitzicht tot enig herstel van de aangedane arm-hand, dienen ook revalidanten met een gemiddeld tot ernstig aangedane arm-hand de kans te krijgen om het volledig potentieel van de aangedane arm en hand te benutten. Door het toegankelijk maken van arm-hand trainingsinterventies voor deze specifieke doelgroep kan het volledig potentieel van arm-handfunctie en armhandvaardigheid eerder aangesproken worden, binnen de begrensde tijdsperiode waarin ook de plasticiteit van het brein optimaal benut kan worden.

Lees hier het volledige proefschrift
Lees hier de Nederlandse samenvatting van het proefschrift